Jan Pieter Ekker, chef kunst van Het Parool, verzamelt kunst die er niet (per se) als kunst uitziet. Of kunst die je niet direct als kunst zou bestempelen, als je niet wist dat het kunst was. Dat kan leiden tot lastige, maar interessante vragen. Want: wat is kunst?

Kan dat koffiebekertje weg, of moet het juist op een sokkel, omdat het is gemaakt door iemand die we met z’n allen als kunstenaar hebben bestempeld? En: twee van de drie tuinkabouters in Jan Pieters collectie heeft hij gekocht in galeries in Gent en Zaandam. Maar is de derde kabouter, uit een Amsterdams tuincentrum, daarmee dus géén kunst? 

‍

Wel kunst of geen kunst? Over die vraag is al decennialang discussie. Denk bijvoorbeeld aan de poep van kunstenaar Piero Manzoni, die in 1960 zijn behoefte deed in negentig blikjes en het tot kunst verhief. Dat was toen een statement – en nu nog steeds. Maar je kunt je afvragen of het daarmee dan kunst is, of toch vooral heel erg vies.

‍

Voor Jan Pieter maakt het niet uit. Zijn collectie bestaat uit unieke stukken, allemaal onvervangbaar, allemaal een tikje onconventioneel. Het familieportret genomen in Volendam is hem evenveel waard als dat van die internationaal gerenommeerde fotograaf. En een blikje poep verdient net zoveel ruimte als een antiek beeldhouwwerk. 

‍

Zo zie je maar weer: niet alle kunst zit in een gouden lijstje, of heeft een gouden prijskaartje. Soms vind je het ook gewoon in een blikje, in een etalage, of, met pech, in de prullenbak.